In een helder moment de koelkast geïnspecteerd en bevestigd gekregen, dat mijn vermelkte koffie in de ochtend er morgen niet in gaat zitten, als ik de melkvoorraad niet aanvul. Het doet afbreuk aan het ochtendritueel, als ik eerst in de auto naar de super moet, alvorens ik aan mijn koffie toekom. Dus maar snel naar de Penny. Volkomen onzinnig, dat die supermarkten tot negen of misschien 10 uur 's avonds open zijn. Maar soms wel makkelijk.
In de auto het dorp uit en de duisternis in. Groot licht aan en een onverwacht relaxte houding naar het rijden toe. Geen behoefte het gaspedaal verder in te drukken dan nodig om prettig vooruit te komen. De lichtstraal uit de koplampen veegt over de besneeuwde velden met het draaien van de auto door de bochten richting de hoofdweg naar Agnita. Ik zak voor mijn gevoel wat verder weg in de stoel en voel me tegelijkertijd opveren. Het is alsof een gewicht van me afglijdt. Kijk, da's niet verkeerd. Moet vaker 's avonds naar de Penny
Waar heb ik het aan te danken? Wat valt van me af? Welke gewicht drukte op mijn gemoed? Is dit de gewenste ontspanning of op z'n minst een aanzet daartoe? Geniet van het moment, zeggen ze, maar aan een moment heb ik niet zoveel. Zien wat er morgen van over is. Eerst zo straks de nacht over me heen laten komen en gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten