Mariana naar de kerk. Sinds de dood van haar moeder een trouwe kerkboeklezer, maar dat ze zomaar naar de kerk gaat, heb ik nog niet meegemaakt, behalve 's nachts met Pasen. En helemaal 'zomaar' is het nu trouwens ook niet. Er moet kerkbijdrage betaald worden en de stoelen worden -tegen betaling- verdeeld. Mariana wil de stoel van haar moeder in de wacht slepen. Je zou zeggen, dat moet geen probleem zijn, maar er schijnt ook een ander mens op de stoel te azen. Hopelijk draait het niet uit op een teleurstelling. Volgens mij is het onderdeel van haar verwerkingsproces, dat de huibuien inmiddels voorbij is, maar nog steeds als een deken over haar leven ligt.
Kerk, dus. Het rijk voor mij alleen, ook op zondagmorgen. Nu zou ik natuurlijk in een kookreflex moeten schieten en zorgen dat de kippensoep met ballen straks op tafel staat of minimaal klaar en warm is. Ik voel niks wat daar op lijkt. Rustig wakker worden. En vervolgens verder zien. Het is zondag. Nog net iets meer afkeer van wat ergens nog een zweem van 'moeten' vertoont, dan in de rest van de week. In elk geval vandaag. Nagenieten van de nacht, de ronde met de honden en de eerste koffie. Aan de rest ben ik nog niet toe. Als ik ergens een neiging toe voel, is het om terug in bed te kruipen. Iets wat ik in bijna tien jaar niet meer heb gedaan. Over verwerken gesproken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten