Indelen

 Gemiddeld genomen lees ik in de wekelijkse FAS  zo'n 4 á 5 artikelen. De tweede krant vandaag ging daar ruim overheen. Bijna elk katern had wel iets, dat mijn aandacht trok. Twee artikelen kon ik zowaar op mezelf betrekken. Het eerste ging erom wat de beste methode is om de chaos in je leven in banen te leiden. Je kunt daartoe stapelen of ordenen. Pilers tegenover filers in het Engels. Mijn voorkeur gaat dan duidelijk uit naar stapelen. Ook ruime ervaring mee in praktijk in de tijden, waarin ik alleen leefde. Je gooit alles wat binnenkomt aan papierzooi op een stapel. Door steeds wat je nodig hebt eruit te vissen en vervolgens weer terug te leggen op de top van de stapel, ontstaat vanzelf een soort prioritering. Het onbelangrijke of lange baan spul zinkt vanzelf naar het onderste deel van de stapel.

 In theorie zou je de stapel naar verloop van tijd in tweeën kunnen splitsen en naast, zeg rechts van de eerste kunnen leggen. De eerste stapel zal sneller groeien dan de tweede, zodat je die splitsing van de eerste stapel kunt herhalen en daarvoor de tweede stapel een stapel naar rechts opschuift, etc. Hoeveel stapels je nodig hebt, weet ik niet, maar de meest rechtse stapel kun je op een gegeven moment in feite ongezien in de prullenbak mikken, het grote, ronde, allesslikkende archief.

 Onder invloed van Yoland is van dat stapelen langzaam ordenen geworden. Handig als zaken over jaren heen gaan en -eerlijk is eerlijk- makkelijker terugzoeken. Maar vooral toch een hoop werk. Merk dat ik weer neig naar mijn eigen aanpak. Eigenlijk is het stapelen alweer begonnen.

 Het andere stuk ging over Weggooiers en Opslaanders. Hier ben ik duidelijk iemand van de laatste categorie en ben met Mariana mijn overtreffende trap tegengekomen. Zelf net door de verhuizingen (NL-Fr-Ro) en nu het kleiner wonen genegen om ballast over boord te zetten, heb ik nu met iemand te maken die zelfs roestige spijkers recht slaat en bewaart. En voor al het andere kapot of niet geldt: Je weet nooit waarvoor je het misschien nog kunt gebruiken. Ik ken dat van die spijkers (en eigenlijk ook de rest) van mijn vader. Heb dat vaker als straf(werk) mogen doen, maar me dat nooit eigen gemaakt. Kranten, boeken, schrijfzooi, opleidingsherinneringen en uit de klauwen gelopen verzamelingen namen al gauw m3's plaats in beslag.

 Het zijn niet de artikelen, die de politieke kleur van een krant uitmaken, Desalniettemin toch een keertje Die Zeit ergens zien te vinden. Ben dat weer mooi vergeten afgelopen jaar. Gelegenheden genoeg gehad. Stom, want hier in de directe activiteiten-radius zie ik nergens buitenlandse kranten. Wenen was een uitgelezen moment geweest, als ik er aan gedacht had.