Afgelopen met het gefeest. Goed ook. Het kreeg iets surrealistisch. Thuis. En in een weinig enthousiaste stemming. Melancholisch? Dat ben je volgens mij als je iets of iemand verlaat waar je liever was gebleven. Toch? Nee, het is "een gemoedstoestand die neigt naar depressie en zich kenmerkt door een verdrietige kijk op het verleden of een onvervuld verlangen." Daar kan ik al meer mee. Zwartgallig is me te zwaar, net als die neiging naar depressie. Een mooier synoniem is weemoedig. Prachtig woord. Je zou het zo willen zijn: weemoedig. En misschien is het ook wel een betere typering voor mijn gemoedstoestand. Ik treur niks na en toch ben ik droef gestemd. Het is me wee te moede. Voor mijn gevoel dekt dat aardig de lading. Nu alleen het waarom nog. Want droef zijn heeft met treuren te maken, verdrietig zijn. Maar vanwege wat dan? 2016? Kan me daar niks bij voorstellen. Ook de drukte van de afgelopen 2 weken is eerder een reden om blij te zijn, dat ie voorbij is, dan om te treuren. Leuke momenten maar niks voor permanent. Dus, vanwaar dan toch die stemming?
Kun je verdrietig zijn om wat komen gaat zonder exact te weten, wat de invulling gaat worden? Dus meer iets van 'opzien tegen'? Wordt je daar wee van? Weer een jaar. Weer stof, een onwillig lijf, het zeer waarschijnlijke afscheid van Sammy en Katrien, het zoeken naar mijn draai, een blog dat weer terug is bij nul .... Misschien is dat het wel, het element van 'terug naar Af' en opnieuw langs al die platgetrapte straten, valkuilen, beren, bergen, mogelijkheden, wensen en verlangens. Herhaling heeft iets vermoeiends.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten