Mijn toekomstig hok is momenteel het grootste stofnest van het huis. Wat in de tuinkamer door de honden aan betonstof opgewerveld wordt, slaat in deze tussenruimte tussen leef- en slaapdeel van het huis neer. Het leefgedeelte is alleen voor het allerfijnste deel van het stof weggelegd en de slaapkamer heeft een deur. Nu is dat meer een visuele barrière dan een stofstop, maar het houdt toch een hoop tegen. Bovendien hebben leef- en slaapgeeelte gemeen, dat ze met onregelmatige regelmaat worden schoongemaakt. Dat is bij mijn plek al zeker meer dan een halfjaar niet gebeurd.
De stoflaag -dank permanente toevoer- is op plekken de mm overschreden. En dat is dik. Vergelijkbaar met 30 cm sneeuw. Dan begin je 'u' te zeggen. Je naam, die je in het stof schrijft, krijgt reliëf. Zolang je de kamer enkel doorschrijdt en niks aanraakt of verplaatst blijft de stof netjes liggen. Mede dank de dikte van de laag. Dat gaat na het weekeinde anders worden. Dan moet het meeste van z'n plek. Dat wordt een dag met de stofzuiger in aanslag de plek voor het boekenrek vrijmaken van dozen en ander verhuisspul. Met een fijnstofmasker op. Anders nies ik mijn longen het lijf uit.
Maar weer een grote stap vooruit als het gebeurd is. Blijft het bedekken van de betonvloer in de tuinkamer, de bron het al het stof in huis als laatste over. Het huis wordt zo haast met de dag toegankelijker. Doet deugt. Een fijn gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten