Viervoetig

 Vanavond op de wandeling een van de steeds zeldzamere momenten, dat S&K voor me uit liepen. Sneeuw blijft zolang het er ligt iets aantrekkelijks houden. De honden happen erin en vertonen een neiging tot spelen. Veel verder dan een eerste huppelpas komt het nauwelijks. Het is als een bejaarde, die nog eens de twist in zich op voelt komen. Na een eerste aanzet direct het besef, dat de orginele beweging nog wel in het hoofd zit, maar niet meer uit de heupen wil komen. Toch sloft het dan iets enthousiaster verder dan als die neiging niet de kop op steekt.

 Het viel me op dat Katrien over haar eigen achterpoten struikelt. Hoe ze dat doet, moet ik beter bekijken, want ze plant haar achterpoten inmiddels tamelijk ver uit elkaar op de grond. Nu heeft ze altijd een minder mooie loop dan Sammy gehad, maar of de harkerigheid van het moment een leeftijdsgevolg of het gevolg van een uitglijder is geweest, moet in de loop van de komende weken duidelijk worden. Bij Sammy is het duidelijk ouderdom, dat hij met regelmaat de kracht mist om recht op z'n achterpoten te blijven staan.

 Ja, het zijn oudjes. Het vertedert bijna. Ik hoop ook van harte, dat hen na het actieve en gezonde leven geen lijdensweg als afscheid staat te wachten. Boem weg! Lijkt me een mooie. Bij mezelf ben ik daar nog niet uit, maar daar ga ik het nu niet verder over hebben.