Zes weken zonder kerk. Het voelt bijna raar aan, maar gelukkig was het vandaag weer zover. De beste man, die al op de begrafenis van Mariana's moeder voorspeld had, dat hij de volgende zou zijn èn woord heeft gehouden, was toe aan zijn zeswekenherdenkingsdienst. Leuk woord voor scrabble. En wat voor een. Een tenenkrommende.
Zijn vrouw, hoewel ze ongetwijfeld nooit getrouwd zijn, wat hier meer regel dan uitzondering is, afgezien van de eerste keer, heeft het er nog steeds moeilijk mee, terwijl de man, blijkende uit de verhalen die circuleren, nou niet de makkelijkste was om mee samen te leven, diverse keren er op uit is getrokken naar andere vrouwen en het verdomde om zijn geld in het huishouden te stoppen. Maar okë, dat zijn de roddels. Alleen is maar alleen en als je dan over straat loopt en in jezelf mompelt, dat je liever dood wilt, dan moet je er als partner toch niet zo bekaaid af zijn gekomen òf met erg weinig tevreden zijn geweest.
Na een begrafenisdienst of vervolgdiensten deel je hier een speciaal soort brood uit aan de bezoekers en biedt hen een borrel aan. Elenora had 80 broden besteld. In de kerk waren net iets meer dan tien mensen. De roddel krijgt zo toch iets van een fundament. Maar soit. Gelukkig was de inschatting bij het aantal mensen dat de gemeenschapelijke maaltijd achteraf zou meegenieten beter. Op naar de 6 mndn, maar dan eerst die van Mariana's moeder en de verbetering van het graf van haar ouders. Doden verdwijnen hier niet zomaar. En dat is goed ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten