Na de hik van vandaag is de week in feite alweer om. Morgen gaat op aan reeds gemaakt afspraken. Wordt werken in het weekeinde, want ik wil de lampen, nu ze hangen, wel zien branden. Dat is het stimulerende effect van een vooruitlopende finishing touch. En van het een ontstaat de neiging tot het andere, gestimuleerd door een alsmaar groeiende hekel aan de stof op de voor langere tijd niet aangeraakte spullen. Dat kan niet anders dan goed komen. Maar voor vandaag is het genoeg. Ik wil me in de Russische oorlogbeslommeringen rond Stalingrad gooien. Was gisteren bijna een teleurstelling, dat het al tegen elven liep, voordat ik me erin had kunnen verdiepen, maar dat niet gedaan heb.
Dacht slim te zijn en naar bed te gaan, omdat ik moe was. Maar een uur of wat lezen had me een middernachtelijk schrik bespaard. Vreemd wakker worden en uit het niets het idee hebben dat een hartaanval eraan komt. Akelig. Die middernachtelijke pesterij voor en door mezelf is alweer een tijd geleden. Maar de afgelopen 2 weken bijna een dagelijks verschijnsel met de regelmaat van de klok. Middernacht - half een, boem, daar gaan we weer. En als, doe me dan die hallucinaties. Wordt je ook niet goed van, maar minder akelig dan vannacht.
En, als ik me goed herinner, was er de vorig keer iets, een inzicht of informatie wat maakte, dat de angel uit het mechanisme werd getrokken en het voor mij hanteerbaar werd en dus gaandeweg verdween. D'r was iets van een verklaring. Iets algemeens. Maar wat was dat? Rara.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten