Een aantal verwaarloosde aandachtspunten beginnen dusdanig te schuren, dat de boel vastloopt, als ik niet uitkijk. Tijd voor weer wat aandacht. Zien of dingen niet definitief afgehandeld kunnen worden, ontweken knopen doorgehakt en anders weer ff goed op de rails gezet, zodat het voor me uit schuiven niet al te veel frictie veroorzaakt.
Direct of indirect is het Frankrijk, dat blijft slepen, naslepen. Dik twee jaar ben ik daar nou weg maar los ben ik er nog lang niet van. En als ik daar niks aan of mee doe gaat dat nog wel een tijdje duren ook. Niet slim. Weer maar eens een poging doen om door te bijten of vooral te slikken. Weer slikken, dat is het probleem.
Bezig met oude stukjes valt op, dat door de jaren heen veel is veranderd, maar ook een aantal vaste waarden zijn gebleven. Dit is er één van. 'Vaste waarden' is volgens mij iets wat steunt en je moet koesteren. In die betekenis bedoel ik het niet. Het zijn ook geen irritaties hoewel ze enorm irriteren. Het is bagage waar je maar niet vanaf komt of vast blijft houden zonder dat dat nog zin maakt. Al sinds Parijs probeer ik me op te laden voor het trekken van die laatste strepen, het dumpen van de ballast. Ik kom op dat vlak maar met moeite in beweging. Weinig overtuigend. Ik behoef een moment, waarop ik in staat ben tot de juiste afstand om dan net die ene stap verder weg te zetten en de laatste lijntjes als vanzelf knappen. Dan snap ik vast niet waarom ik er zolang over gedaan heb. Maar dat is straks pas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten