Jachtinstinct

 Het moment komt eraan, dat ik niet alleen Prada maar ook Flokkie een paar basismanier moet proberen te leren. De groep stimuleert het achter alles en nog wat aanrennen op een manier, die inmiddels ongewenst is. Een begint, de rest volgt. En het ergste is, het is gedrag wat zichzelf haast automatisch beloont, zeker bij mensen die het niet zo op honden hebben. Ipv de hond(en) compleet te negeren, maken die allerlei bewegingen, die de hond eerder als aanmoediging dan als ontmoediging ervaart. Wat dat betreft verstrekt het gedrag zich alleen en dat is te merken.

 Van timide hondje is Flokkie nu met regelmaat de aanstichter van het kwaad. Ik zie hem niet, nog niet de stap naar bijten maken, maar helemaal uitsluiten kan ik het ook niet. Werk aan de winkel. Geduldsklusje. Misschen is het een goed idee om de elektrische halsbanden op te duikelen. Natuurlijk is het beter (en misschien werkelijk effectiever, hoewel ik dat soms betwijfel) om met belonen te werken, maar een negatieve prikkel op het juiste moment kan wonderen verrichten. Het zit 'm in de combi van timing, heftigheid en dat ie losgekoppeld is van mijn persoon. Ik schiet er niks mee op om de honden bang voor mij te maken.

 Zien of we het in een paar weken tijd minder aantrekkelijk kunnen maken om achter ieder fiets of paardenkar aan te stuiven. Dan kan hier ook niemand meer wat zeggen over mijn vreemde manier van honden behandelen. Want in huis? Honden? Nee, dat snapt men niet.