Dat ik het ooit nog mee zou maken ... Renate Dorrestein zegt iets, waar ik me in kan vinden. Vandaag (16/9) in de VK: 'Het is zó moeilijk voor te stellen, dat ik er straks niet meer ben'. De kop van een artikel dat achter de betaalmuur zit. Nu ga ik niet direct zover, dat ik het hele artikel zou willen lezen. Eén gemeenschappelijke gedachte is daar wel een erg wankele basis voor. Heb, zover ik me kan herinneren, nooit een boek van haar gelezen, maar steek daar geen handen voor in het vuur. Wel artikelen in feministische sfeer (Opzij mn) die me de haren te berge deden rijzen. Die indruk overheerst ook nu nog. Doe haar vast onrecht, maar je kunt niet bij alles en iedereen permanent genuanceerd zijn.
Wil ook niet met haar ruilen. ME, maakt het levenseinde nog net ietsje zekerder dan het anders al is. Leeftijd van mijn oudste zus. Dat ze dan in God gelooft en zeker denkt te weten, dat ze in de hemel komt, valt me dan weer een beetje van ze tegen. Hoe kan iemand, opgegroeid in de zelfde tijd als ik, met al z'n demasqués en dan ook nog haar barricade-gedrag serieus in zoiets als God geloven. Leuk idee natuurlijk om als engeltje verder te fladderen, maar in alle redelijkheid toch helemaal nergens op gebaseerd.
Eerst zoiets volkomen toevalligs water op een steenklomp in de oneindige ruimte van het heelal, waar wonder boven wonder een geëvolueerde levensvorm is ontstaan, die boeken kan schrijven en dat tegenwoordig op een computer, en dan ook nog bedenken dat er ergens een hiernamaals schuilt, waar de wereldse levensvorm 'mens' in niet tastbare vorm voortbestaat. Misschien een beetje veel van het goede, niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten