K

 Het duizendtal voor dit jaar komt eraan. Eigenlijk heb ik dan de rest van het jaar vrij. Eind september. Target gerealiseerd. Bedrijf op z'n gat. Zo werkt dat natuurlijk niet. Zelfs bij Sociale Wetenschappen mocht ik geen uur of tig eerder naar huis, als ik mijn taakjes erop had zitten. Laat staan in hèt bedrijfsleven. Je moet ook geen targets stellen. Je moet een nooit eindigende taak opleggen, een band laten lopen zonder begin of einde.

 Mensen zijn mieren en mieren doen. Mieren laten scoren is wel erg geniepig. Niet alleen doen wat gedaan moet worden, maar het sneller doen en/of meer doen en dat liefst in een kortere tijd. Stress creëren, een toestand die alleen in een situatie van gevaar zin maakt. Gevaar simuleren waar geen gevaar is. En dat permanent, terwijl gevaar normaal iets uitzonderlijks is. Permanente uitzonderlijkheid. Op de tenen lopen tot gewoonte degraderen. En je dan verbazen over de mensen die afhaken of in moderne bewoordingen afbranden.

 Toch ga ik niet op mijn luie reet liggen. Niemand dwingt me tenslotte. Als het al een target was, was het een zelfgekozen lathoogte. Als het al zo was. Het is vooral leuk. Een emotie die mieren volgens mij niet kennen. Maar misschien is dat te menselijk gedacht.