Zenuwachtig. Een beetje kinderachtig en bovendien prematuur. Vandaag in alle rust mijn gedachten over de Franse naslepers laten gaan. Ze op een rijtje gezet. Het is altijd meer dan je in eerste instantie (be)denkt. Bedacht wat ik waar mee wil en in welke volgorde ze het best afgehandeld kunnen worden, mocht dat al kunnen.
De pijn zit 'm in Boussac. Daar had ik die hei-sessie niet voor nodig gehad, dat was bijvoorbaat duidelijk. Ik moet daar iets mee en de afgelopen weken is daar langzaam aan een beeld bij ontstaan. Nog geen invulbaar stappenplan maar meer dan een vage richting. Daar gaan we morgen eens mee beginnen, na eerst al die andere Franse losse eindjes nagelopen te zijn.
Niks om me nu druk om te maken, zou je dus denken. Mijn lijf houdt daar zo zijn eigen mening over op na. Belachelijk om je daar zo over op te fokken. Maar wat is in deze niet belachelijk geweest in de afgelopen tien jaar? Punt is, dat het wel gebeurde en je daar maar een anwoord op te verzinnen had. Dat gaat dus nu ook weer lukken, maar morgen. Morgen is tijd genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten