Miezerig weer. Niet de stimulans, die vanochtend wel leuk was geweest. Desalniettemin is het gevoel van iets van beweging niet verdwenen. Ik sta op het randje en neig de goede kant op. Wie of wat geeft het gewenste duwtje in de rug? Wordt het klooien in de keuken, klussen in huis of lanterfanten buiten de deur?
Vooralsnog geen idee. Ik geniet van de rust van het alleen zijn. Mariana nog in bed, Prada gevloerd door de hormonen en Sissi tevreden poetsend na haar dot melkschuim van mijn ochtenddrankje. Gewoon melk met koffie, niks alcoholisch. Moet daar niet aan denken. Kan zo veranderen maar niet voordat ik aan mij koffietax zit.
Hoe goed of slecht is dat koffie in de morgen? Thee is vast beter maar niet aan mij besteed en melk zit al jaren in het verdomhoekje. Eigenlijk is het een Godswonder, dat ik nog leef. Heeft vast te maken met de terughoudendheid waarmee ik me op dingen als 'werk' heb geworpen. Bewijs maar eens dat het niet zo is. Het eerste bewijs dat werken goed is voor je gezondheid en (dus?) levensduur moet nog geleverd worden. Bezig zijn met anderen, is vast van belang voor de mens, maar daar hoef je nou niet bepaald voor te werken, al leek het daar mn bij Sociale wetenschappen wel op. Je zag elkaar soms hele maar vaker halve dagen en ging vervolgens serieuzere zaken doen.
Laat ik vieren, dat ik nog steeds leef. Mijn vader heeft dat de dertig jaar, dat hij zijn vader overleeft heeft voor het grootste deel vergeten te doen. Toen hij er eindelijk toe in staat was, zat ie al in z'n eigen blessuretijd. Laat ik er eerder mee beginnen en dan niet dat halfslachtige. Voel ik iets duwen in mijn rug?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten