Nu het eerste deel van het blogarchief bijna printklaar is, zakt het animo in hoog tempo weg. Da`s de normale gaan van zaken. Het enthousiaste begin, liefst met wat opstartproblemen, maar niet teveel. Dan vol aan de slag en na de eerste horde de neiging om ermee te kappen. De lol is er weer vanaf. Het wordt werken, doorzetten en volhouden. Ik kan het allemaal, maar stimuleren doet het voor geen meter.
Toch dit soort dingen vaak en met veel plezier gedaan. Maar dan was het steeds voor anderen. Daar is ie weer die Ander! Zonder hem of haar maakt het me allemaal niet zoveel uit. Met hem of haar wordt het me regelmatig teveel, maar dat is weer een ander verhaal. Is dat gebrek aan interesse in vanalles en nog wat nu een pré of een dwarsligger? Het is, dat ik nog al het een en ander 'wil' en bij gebrek aan kaboutertjes en de vrijwel standaard onvrede met het resultaat van anderen zelf in de benen moet. Of ik wil of niet.
Mezelf zien als een soort 'Ander' zou leuk zijn, maar zo werkt dat niet. Gevolg is, dat het steeds weer opstarten en inkakken wordt. Étappe-gewijs enthousiasme. Mijn leven een eindeloze Tour-de-France. Met peloton-afkeer, knechtloze éénmansploegen, geen ploegleiderwagen vol proviand, dope en reserveonderdelen. Zelfs geen bezemwagen. En soms willen de benen en soms willen ze helemaal niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten