Koffie gedaan. Half elf. Nu bieden zich drie mogelijkheden voor de vulling van de dag aan. De tuin schonen òf de wolk legen òf in de auto stappen en een beetje door Sibiu struinen, krant en mini mee voor ideeën resp. reflectie. Die wolk leegtrekken kan vanavond ook nog. De avonden krijgen wat dat betreft inmiddels iets meer vormvastheid. Tuin of Sibiu, dus. Is dat werkelijk een keuze? Dat is verstandig tegenover vrijheid. Nuttigheid versus freewheelen. Het is bijna een fundamentele kwestie.
Geen van beide moet. In beide gevallen kan het morgen ook nog, en overmorgen ook. Doe ik de tuin, moet ik enige tegenzin aan de kant zetten, maar weet zeker, dat ik straks met een goed gevoel zal eindigen ws zelfs bezig zijn. Ga ik naar de stad, hoef ik niks aan de kant te zetten. Weet daarvoor vrijwel zeker, dat ik aan het eind van de middag iets van een schuldgevoel zal hebben. Waar ga ik voor? De voldoening of de mogelijkheid van een schuldgevoel?
Ga ik nou de tuin in, knaagt het verlangen naar stad aan me. Ga ik naar de stad, klopt de tuin op de deur van mijn geweten. Het compromis is beide doen. Een soort afkopen van de tuin. Want het werkt alleen als eerst aan de stad wordt toegegeven met de belofte bij tijdige terugkomst de tuin in te stappen. Wat mogelijkerwijs, zeg maar met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet gaat gebeuren. Maar de intentie sust de schuld. Op naar de stad!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten