Uit het veld geslagen worden in een situatie, waarin je blij bent met enige regelmaat het fragile evenwicht, waarin je door de wereld wankelt, niet al te zeer te verstoren, is geen goed idee. Het tekent maar weer een keer, dat aangeschoten wild nooit meer met de originele snel- en lenigheid aan dreigende gevaren weet te ontkomen. Noch door te vluchen noch door te vechten. Maakt niet uit.
Hallo, nee, dank je, spaar je het medelijden. Constateringen zijn simpele feiten. Leeftijd is ook zoiets. Kun je nog zo veel begrip voor willen hebben, jonger wordt je er niet door. Het is dat krimpende venster, waar je steeds moeizamer door heem weet te kruipen. En op een gegeven moment ben je òf te stijf òf is de doorgang gewoon te klein, alle overgebleven lenigheid ten spijt.
Het is weer zo'n moment, waarop ik gedwongen de steeds kleiner wordende stock kaarten opnieuw mag/moet schudden en zien wat de verdeling aan kansen oplevert. Verzet heeft geen zin, acceptatie niks aantrekkelijks. Kauwen op wat je voor je kiezen krijgt en er de gewenste smaken uit proberen te halen.
Pups? Waarom bijt ik me vast in pups? De mensheid is niet het probleem, die heb ik al afgeschreven. Die gaan op eigen initiatief ten gronde. Misschien aardig om de trouwe viervoeters daarin niet mee te slepen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten