Vannacht weer zo'n steeds zeldzamer momentje, dat de paniek de overhand probeert te krijgen. Achteraf, altijd pas achteraf had ik het kunnen zien aankomen. Niet zolang in bed zag ik vanalles wat niet kon. Een beetje een slap aftreksel van de hallucinaties die me ooit uren konden bezighouden. Veel rood weer en bioscoopachtige wisselingen van het licht dat door de luiken naar binnen viel.
Me niet echt mee bezig gehouden. 'Been there, done that'. Oude koeien. Me omgedraaid en ergens in slaap gevallen. Het mechanisme, waar ik de darmen van verdenk, dringt echter door in mijn droomwereld en ergens in de nacht word ik dan opgejaagd wakker. Ademhaling is verre van vrij en zo gauw ik bij de positieven ben, slaan de gedachten hun slag.
Dan staan me meerdere mogelijkheden open. Afwachten en zien hoever het gaat òf direct de kop indrukken met farmaca òf`de tussenweg met een ontspannend muziekje. In de eerste twee alternatieven had ik vannacht geen zin en me de oordoppen ingestopt. Moet daarna weer snel in slaap zijn gevallen. De foute gedachtenwereld heeft dan wel niet de ruimte gekregen maar verkrampt was ik vanochtend nog steeds. Het zijn moeilijk te ontzenuwen mechanismen. Het is een kwestie van slijten. Eroderen. Een tijd slopend proces waarvan je weet, dat je het, als puntje bij paaltje komt, verliest. Het is weer een vrolijk begin deze ochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten