Frank Vincent. Nooit van gehooord. Sopranos nooit gekeken. 'Death collector' net voor mijn bewuste filmperiode, 'Raging Bull' niet mijn gengre en 'Goodfellas' alweer in mijn nadagen en dus gemist. Maar dood dus die meneer. Normaal gesproken niet iets om mee bezig te zijn. Als ik me over dat soort krantenberichten moet buigen heb ik een dagtaak.
Meestal staat er dan iets bij à la 'na langdurig ziekbed' of 'vreedzaam in de slaap' of' 'omringd door familie en vrienden'. Ditmaal waren het echter complicaties bij een openhartoperatie. Nu komt iets met het hart toch al heftiger binnen dan andere doodsoorzaken, maar daar zat het deze keer niet in. Meer het moment. Om je op je 78ste nog een openhartoperartie aan te doen, moet iedereen zelf weten. Dat je daarvoor kiest, betekent, lijkt me, dat je nog de nodige jaren denkt te gaan te hebben. Alleen al de revalidatie doe je niet in een paar weken. Dan dus onder zeil gaan ..... en daar niet meer uitkomen. Dat is toch lullig, niet?
Zou de man het bedacht hebben? Afscheid genomen hebben voor het geval dat? Zaken geregeld? Adviezen uitgedeeld? Of was het "Zet de bourbon maar koud."?
Het lulligste aan de de dood blijft natuurlijk, dat je van alles naar werkelijk helemaal niets meer gaat. Daar een voorstelling van maken lukt nauwelijks. Referentiepunten ontbreken. Ooggetuigenverslagen idem. D'r is nog nooit iemand teruggekomen na weken of jaren. Je mag je zelfs afvragen of het zin maakt je een beeld van 'niets' te vormen. Mocht het al lukken verdwijnt het tenslotte ...... precies: in het niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten