Nou, daar zitten we dan weer. Zien de dag voorbij trekken. Geen zin om deel te nemen. Geen behoefte te sturen. Als ik anderen zo zou zien, zou de lamlendigheid me irriteren. Doet het nu niet. Wat maakt dat de onafgemaakte wereld om me heen me zo weinig doet en al helemaal niet uitnodigt om handenwrijvend de armen uit de mouwen te steken? Of, als daad van verzet in een fauteuil weg te kruipen en een goed boek open te slaan?
Op dagen als vandaag, een dag die niet uit de lucht komt vallen maar successievelijk vorm heeft gekregen, is het noch het een noch het ander. Niet rechts, niet links, niet terug en blijven dralen. Tussen de wal en het schip. Gelukkig wel op een loopplank.
Ik kom cq krijg me wel in beweging, maar van harte is anders. Het is alsof ik ergens toe veroordeeld ben en uit protest de kont tegen de krib gooi. Maar dat is de grootst mogelijke nonsens. We gooien ons maar weereens op de afwas. Mijn boei in de branding. Nou ja, branding, dat insinueert een dynamiek die momenteel ver te zoeken is, het is meer de eindeloze watervlakte van een windstilte ergens op een oceaan. De Stille lijkt me wel geschikt voor dat beeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten