Gisteren en vanochtend van meerdere mensen de verborgen kant van hun naar buiten toe zorgvuldig tentoongespreid vriendelijkheid mogen meemaken. Wist al dat op een hoop terreinen het in stand houden van een sociaal gewenste toestand meer pretentie dan een streven vanuit de mens zelf is. Dan heb je het over stoepje vegen in de winter, onkruid tussen de tegels verwijderen in de zomer, één kamer hebben die altijd pico bello in orde is, ramen lappen, naar veel bruiloften gaan, omdat je anders te weinig betalende gasten hebt, als je er zelf een moet geven, etc.
Maar dat mechanisme reikt dieper. Er zijn 'heilige' en 'waardeloze' kanten aan dit dorpse bestaan en blijkbaar dring ik daar inmiddels in door. De eigenaar van de grasvelden, waar ik nu ruim een jaar mijn ochtendwandeling begin, heeft me gevraagd om niet meer over zijn veld te lopen. Een blabla-verhaal over uitwerpselen en voer voor zijn dieren. Paardenvijgen, koeienvlaaien, varkensdiarree, geitenkeutels, kippestront ... het maakt allemaal niet uit, maar die verdwaalde hondendrol is een stuitend idee. Soit, het is zijn veld, dat me de toegang blokkeerd tot de rest van de wandeling ook zonder omheining.
Niet veel later laat in een gesprekje over de pups de nooit aanwezige eigenaar, vriendelijke en joviaal overkomende man, van het huis waarin Lady haar jonkies heeft geworpen ff tussen neus en lippen weten, dat hij de pups èn de volwassen dieren om zeep gaat helpen. Het is maar niks, mensen klagen, etc. Ik was ff te perplex om te reageren. Toch weten te vragen of ie daar aub een paar dagen mee wilde wachten.
Vanaochtend glipte Prada de straat op in een onbewaakt ogenblik. De man van de bus Rusa-Agita-Coves (een wereldverbinding!!) staat bij zijn zus iets in z'n auto te klooien, zwaait vriendelijk en wenst als altijd de tijd van de dag. Niks aan het handje. Prada luistert voor geen meter en heeft ineens iets in haar bek. Voor ik gezien heb wat het is, komt een woedende kreet van de kant van de buschauffeur. Behalve 'pui' versta ik niks. De dame heeft een kuiken gegrepen en gezien de reactie moet dat wel en doodzonde zijn hier in het dorp. Het is nieteens iets van hem of zijn zus. Meer dan "Moeten ze ze maar binnen houden." kan ik me niet bedenken, trek mijn schouders op en loop pro forma achter Prada aan. Die dame gaat mij echt dat kuiken niet geven.
Zo leer je de (meer) ware aard van de mensen kennen. Onze zeikerige buurman met zijn konkelende vrouw, beide dik in de zeventig, hebben voor het moment hun vriendelijkste masker te voorschijn getoverd. We hebben ze op ons terrein hun huisfundament laten bewerken ivm grondwateroverlast. Zien voor hoelang dat duurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten