Drie uur was het vannacht, dat ik wakker werd uit een verder vergeten droom, maar dat zal weinig feestelijks geweest zijn. Meer wakker dan me lief was, gingen de gedachten er vandoor. Gebeurd wel vaker en levert meestal een neiging tot paniek op of een benauwd gevoel vanwege alles wat nog gedaan moet worden en wat dat allang had kunnen/moeten zijn. Die afslagen werden vannacht niet genomen. Ditmaal ging het in een zeldzamere richting. Niet eenvoudig te verwoorden bovendien.
De complete zinloosheid van het leven komt als omschrijving nog het dichts in de buurt. Een beetje vraagtekens bij de zin van het leven komt wel vaker voor, maar dat was het niet. Geen vrgtkns, meer bevestigend en dat op zo'n plompverloren definitieve wijze dat tegendenken nieteens in me opkwam. Als een bulldozer of tank die dwars door en over alles heen gaat wat op zijn weg staat. Dat was geen relativeren meer maar alles met de grond gelijk maken, afbranden, verpulveren, in het niets laten verdwijnen.
Ik lag erbij en verwonderde me over de kracht waarmee iedere neiging tot weerwoord werd platgewalst. Zwembad belachelijk, vakantieplannig onzin, verbouwen slaat nergens op, druk maken over kosten te gek voor woorden, wensen ... for get it, auto, inrichting, politiek, maatschappij, voortbestaan van de soort, aarde, heelal alles fake. Ergens kalmeerde de eruptie en liet me verbrouwereerd achter. Nou niet echt die riem onder het hart, als je al enigszins twijfelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten