De week al eens enthousiaster begonnen. Teveel 'moeten', te weinig uit eigen koker. Ik kan er tegen aan blijven hikken en me mijn week bederven en ik kan het vandaag zoveel mogelijk proberen af te handelen en me de handen vrij maken voor het eigen initiatief in de rest van de week. Klinkt bijna te vanzelfsprekend voor woorden ware de realiteit niet zo bewezen weerbarstig.
Stap voor stap. Handeling na handeling. Het ene losse draadje na het andere. En welke vrijheid krijg ik dan? De vrijheid om te doen, wat zich met de naderende winter aandient. Van het ene 'moeten' in het andere. Enige, maar niet onbelangrijke verschil is dat de rest voor en door mij is en niets met derden uit heeft te staan. Dat maakt dat wat gedaan moet worden direct een stuk minder afkeer opwekt. Niets meer met anderen te maken hebben zal wel nooit lukken, maar het kan voorlopig nog steeds minder dan het is.
Allez afronden van de Franse toestanden waar ik vorig week weer een draai aan heb weten te geven. Het zou teruggebracht moeten kunnen worden tot Boussac en dat laatste restje in beweging weten te houden. Zonder eigen bemoeienis gaat het nooit iets worden, vrees ik. Dan de honden, de tuin, het zwembad, de trap, het gastenhuis, het hout, de electra en laat ik de rest in een 'etc.' vangen. Wat kan verveling een aantrekkelijk vooruitzicht zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten