Het is geen gewenning en ook geen aanpassing. In 2012 verbaasde ik me over, wat ik hier aantrof. Wat heb ik daarmee gedaan? Weinig. Vind ik nu alles normaal? Neuh, niet echt. De verbazing is minder. Je ziet dingen dagelijks. Wat eerst verwonderde, maak nu deel uit van mijn kader. Ik moet nog steeds met regelmaat aan de strip Trigië denken, als ik paard- en wagen naast een Porsche Cayenne of welke andere auto dan ook zie staan. Muv de oude Dacia's, die passen wel een beetje bij die paard en wagens.
De beestentrek iedere ochtend en avond blijft een haast vertedernd beeld. Alleen, ik zie het niet zo vaak. 's Morgens meestal nog net in mijn bed of in elk geval nog niet buiten en 's avonds vaak al weer binnen aan de slag. Ik hoor het wel. Het knallen van de zweep, het loeien van de koeien en de aparte tred van de paarden.
Het handwerk in het veld mn gedaan door de oudjes en het zigeunerdeel van de bevolking biedt een romantisch beeld, maar ik ben blij, dat ik zo mijn dagelijks brood niet bijeen hoef te harken. Het zou niet verkeerd zijn, maar daar moet je mee opgroeien en die dat gedaan hebben kiezen tegenwoordig meer en meer voor tractoren en landbouwmachines. Vooruitgang is niet altijd en zeker niet in alle opzichten een verbetering, maar, hoe was het ook weer, je houdt het niet tegen.
Ik probeer het met mijn zoveelste moestuin en neem daar niet de tijd voor die nodig is. Mensen hier hebben die keuze niet altijd of kunnen/willen daarin niet meer veranderen. Men leeft hier beduidend armmoediger, maar alleen bij de gezondheidszorg kan ik daar wrevelig van worden. En bij de beroerde gebitten die je bijna bij iedereen ziet. De rest is minder dan in Nederland maar voldoende voor een fatsoenlijk leven, een leven met/naar een meer menselijke maat.
Ik hobbel ondertussen naar behoefte mee in de zijlijn zonder mijn verworvenheden op te geven. Help links en rechts wat en probeer niet boven de anderen uit te steken. Luxe!! The best of both worlds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten