"Moe, maar het mag." Bij die opening is het gisteravond gebleven. Zou niet meer weten welke kant dat op moest gaan. Het zinnetje is geen 'Sesam, open u!' naar de achterliggende gedachten. De gedachten zijn verdwenen, opgelost in de wirwar van elektrische impulsen van en door chemische reacties. Alleen het feit al dat simpele zaken als gedachten, maar ook dromen niet zijn te reconstrueren toont de volstrekte willekeur van het bestaan van leven aan. Het ene moment is het er, een fractie later is het verdwenen. Dat op sommige momenten gedachten tot ideeën leiden, die ideeën beklijven en de mens methoden heeft ontwikkeld, die ideeën vast te leggen en zelfs uit te werken is in feite van hetzelfde laken een pak. De orde van grootte is enkel vandien aard, dat de willekeur van gedachten zijn eigen gevolgen niet kan bevatten en de eigenaar van het brein het idee krijgt iets structureels verworven te hebben, iets dat ergens toe leidt, terwijl dat ergens nergens bestaat, net zo fake is als de gedachte waar het uit voortgekomen is.
Zware kost op de bijna nuchtere maag. Kost ook waar in gisteravond gegarandeerd niet mee bezig ben geweest. Waarom de moeheid mocht, blijft dus in het midden hangen. Op de prestatiecurve van gisteren kan het nauwelijks gebaseerd zijn, tenzij ik tegenwoordig ook in staat ben het genieten van niks speciaals doen te waarderen. Zou op een zwak moment kunnen duiden. Niet geheel onwaarschijnlijk aan het eind van een dag, waarop je blijkbaar moeër bent dan normaal. Kringetje rond, kunnen we met de dag beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten