Een dag sprinten, een dag een pas op de plaats. Ik zou er voor tekenen. Voorlopig is in elk geval duidelijk dat na een stevige sprint een rustpunt onvermijdelijk is. Het aantrekken van een hernieuwde sprint is daarentegen geen vanzelfsprekendheid. Rustig aan vandaag, dus. En zien wanneer mijn rug weer tot samenwerking bereid is.
Ondertussen de druif op de binnenplaats voor de tigste keer bijgesnoeid dit jaar. Onvoorstelbaar hoe hard dat spul groeit. Ook weer wat meer lijn in de toestand proberen te brengen. Gaat duidelijk geen jaren duren eer de gespannen kabels in alle richtingen in beslag zijn genomen door de druif. Waar is de mens met z'n 70-80 jaar (Westerse levensverwachting)? De druif heeft meer dan 100 jaar op z'n 'poekel' en groeit en bloeit alsof het nog een puber moet worden. Wordt feest als het druivenperceel in de tuin, mijn eigen kleine wijngaard er vol tegen aan gaat. Dat gaat een kunst worden om het met snoeien onder controle te houden.
Het bed lonkt en ik denk, dat ik ga toegeven. Ook maar een mens als het me uit komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten