Vanochtend stevig vertrokken. Heerlijk gevoel om vroeg onderweg te zijn. Had eigenlijk een uur of vier moeten zijn maar om acht uur was nog genoeg over om het wel te voelen. Het ondernemende. Het avontuurlijke. Het in de handen hebben van de touwtjes. En dat op een flut ritje van nog geen uur. Waar zijn de tijden gebleven dat ik in 9 uur naar Utrecht blies en dan in de Brasserie van Karel bijna zat te dutten over de avondmaaltijd.
Sibiu is geconfronteerd worden met de maatregelen rondom Covid-19. Temperaturen, desinfecteren, formulieren invullen. Het zet je snel met beide voeten op een aarde, waar je helemaal geen behoefte aan hebt. De kliniek doorstaan en weinig wijzer weer verlaten. Koffie wilde ik en die heb ik me op een terras van de Shopping-City gegund, voordat ik weer getooid met mondkap werd getemperatuurd en me op het aanvullen van de voedselvoorraden kon storten.
In het hele plaatje van vandaag miste de 'joie de vivre'. Je doet maar geniet niet of nauwelijks. Mensen met mondkapjes op zijn redelijk anoniem. Vaak zijn het de ogen waar je het mee moet doen. Ogen kunnen prachtig zijn, maar te weinig om een indruk van de persoon te krijgen. Ik neem aan, dat men in Nederland nu minder moeilijk over op Islam gebaseerde gezichtsbedekking doet. Iedere malloot loopt straks met driekwart van zijn/haar/het gezicht bedekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten