De eerste doden zijn gevallen. Drie soldaten aan mijn mes geregen. Het is wel ff omschakelen. Van frank en vrij over zesbaans wegen cruisen naar sluipen in een donkere, mij geheel onbekende wereld. Andere toetscombinaties, andere doelen, onbekende mogelijkheden. Voor alles dat bewapent is maar ff geen genade, de rest komt er bewusteloos vanaf. Het zal zeker wel een keer spelen kosten voordat de ins en outs helder zijn.
De verhaallijn is me nog niet duidelijk. Ik ben op zoek naar iemand, die ik 15 jaar geleden voor het laatste gezien heb. Maar dat gaat relatief snel. Dus dat kan niet alles zijn, sterker nog, dat zal in feite het begin zijn. Wat ik niet snap, is waarom dit soort spellen altijd in een setting zitten, waarbij het permanent nacht lijkt. Draagt dat bij aan de spanning? Ik heb steeds het idee, dat ik de helft mis. Maar die helft is er ws gewoon niet en dat wordt gecamoufleerd door die duisternis. Maar niet te zwaar aan tillen. Het is een tussendoortje wat in elk geval geen last heeft van die tegenwoordige onzin, dat je digitale held zich moet wassen, scheren, op tijd naar de kapper en zijn paard niet al te zeer moet vermoeien. Nee, gewoon van dik hout zaagt men planken.
Als het de realiteit is, waarnaar ik opzoek ben, lijkt me een digitaal surrogaat weinig zinvol, ik zit er tenslotte iedere dag middenin. Het gaat net om het ontvluchten van de realiteit en liefst natuurlijk ook de held of de kampioen uithangen. Voorlopig wijzen alle digitale tekenen in de goede richting
Geen opmerkingen:
Een reactie posten