Gezeten in een stoel op de plek, waar een paar weken geleden nog stapels gezaagd brandhout lag te wachten op het splijten, met een onmiskenbare voldoening mijn blik over de binnenplaats laten glijden. Zo'n moment waarop je met vertrouwen de toekomst tegemoet ziet en over het eindresultaat durft na te denken.
Het was van begin af aan een pracht plek. In potentie. Wat ik in eerste instantie aantrof vertederde wel maar verlokte niet tot wonen. Maar we hebben er in al die jaren van (ver)bouwen het potentiële naar de voorgrond weten te halen. Het is qua presentatie de prachtige plek geworden, zoals het in eerste instantie aanvoelde.
Mariana heeft het er weleens over, dat ze zou willen, dat haar oma de plek nog een keer zou kunnen zien. Ze heeft het mensje, zo ongeveer op haar sterfbed belooft, dat ze de plek in stand zou houden. Nou, dat mag gelukt heten. Bijna dan. De zegen van haar oma van moeders zijde zou niet verkeerd zijn. Zo zit de wereld echter niet in elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten