Vannacht voor het eerst iets corona-achtigs in mijn dromen. Dat mag verwonderlijk heten gezien alle horecatoestanden waarmee mijn dromen met regelmaat worden opgesierd. Natuurlijk alles in standje 'Tè'. Een heuse oorlog was. Een terrasoorlog, waarbij het er om ging om zo snel mogelijk de terrasruimte van je failliet gegane buurkroeg of naastgelegen restaurant in beslag te nemen. Een hoop heisa met collega's die hetzelfde van plan zijn, etc.
Jammer dat van het hele verhaal maar weer een paar flarden zijn blijven hangen. Waar het vandaan komt is dit keer glashelder. De verhalen van Parijse café- en bareigenaren, die de tijdelijkheid van hun terrassen aanvechten. Stomme zet ook van de burgemeester. Maar daar moet je vrouw voor zijn om de consequenties van je keuzes niet te overzien. Hoewel deze dame lang niet altijd gekke ideeën heeft èn ze vaak nog doorzet ook. Maar deze stap is niet haar slimste geweest.
Misschien is het nog doorgestoken kaart ook. In het dichtsbevolkte arrondissement van Parijs (11) gaan de tijdelijke coronaterrassen nl vooral ten koste van de parkeerplaatsen muv invalidenplekken of laadpunten voor elektrische auto's. Ze wil tenslotte Parijs 'autovrij'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten