Gisteren op de avondronde van de honden was op een bepaald moment duidelijk, dat 'iets' in de maisvelden zat. Bobby snuffelt dan onrustig en gejaagd tussen de metershoge maisplanten door. De dames worden dan weer onrustig van Bobby's onrust. Meestal het teken om de riemen om de polsen te slaan en de hakken in de modder. Voordat ik zover was schoot een meter of twee voor ons uit een jonge kat tussen de mais vandaan en peerde 'm weg over het pad.
Alle drie de dames wilden daar wel achteraan. In een fractie van een seconde was het 'loslaten of op mijn bek gaan'. Ik heb maar losgelaten. Met de riemen gewoon in mijn handen hou ik dat niet en met mijn nog steeds verre van soepele rug leek me een 'gevecht' met de dames verre van wenselijk. Dus schoten ze alledrie als pijlen uit een boog achter het katje aan.
Geen kattengekrijs gehoord. Geen aanhoudend blaffende honden omdat ze het diertje wel zien maar er niet bij kunnen. Dus? Ik hoop het beste voor het diertje, maar ben niet gaan zoeken. Na een paar minuten wachten, fluiten en roepen de weg terug genomen. Hopelijk zou geen van de dames ergens verstrikt raken dank de riem, die ze achter zich aan slepen, en benieuwd of ze terug komen en wie dan wel en wie niet.
Dat Mopke en Rosa redelijk vulg terug waren, verbaasde me niks. Dat vertrouwen heb ik inmiddels wel. Versteld stond ik wel toen even later ook Prada aan kwam scheuren, voorbij schoot, zich bedacht en toen gewoon naar me toe kwam. Hoe is het mogelijk?? Hoewel met een kleine onderbrekeing dus samen uit en weer samen thuis. Mooi zo!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten