Misser?

 Het blog voelt weer ff als een uitgeknepen citroen. Een druppeltje extra kost de nodige inspanning. Ik kan het nog over mijn ingegroeide teennagel hebben, die ik niet niet rijk ben, maar dan heb ik het volgens mij ook gehad. Me vaker verbaasd over het vrijwel ontbreken van herhaling maar de laatste tijd voelt het aan, alsof ik weinig anders doe. Niet vreemd. Het dagelijkse getut verschilt niet hemelsbreed van de ene naar de andere dag. Afwas is afwas. Tuin is tuin. Achterstand is achterstand. Honden zijn geen katten en het dorp is geen stad. Ik mis input, variatie, onduidelijkheid, onrust en meer van die haat/liefde gegevens

 Kan ik corona de schuld geven? Het heeft het leven niet swingender gemaakt, da's een feit, maar verder? Na iets van bijna 2 miljoen woorden is het misschien niet zo raar, dat ze niet meer zo opborrelen als ooit. Maar waar laat ik dat ooit dan z'n plek vinden? In feite is het steeds meer, meer, meer ipv minder, minder geweest. Ook dit jaar is het niet de kwantiteit waar ik over zou kunnen klagen. Ik weet ook niet of het de kwaliteit is. Daar hou ik me nauwelijks mee bezig. Het is de herhaling, de neiging tot herhaling, de onvermijdelijkheid van herhaling, het idee van herhaling, misschien wel de angst voor herhaling, waar ik moeite mee heb. En dan moeite met het idee, dat het zou kunnen (gaan) voorkomen. Eigenlijk drukte om niets als je het mij vrgt.