Als nou alles eens uit zichzelf een plekje zou weten te regelen, dan zou het leven er heel anders uitzien. Kon ik me bezighouden met bezig zijn zonder dat dat persé iets zou moeten opleveren, omdat het resultaat nog ontbrak in het geheel. Gewoon ff alles af met een knip van duim en middelvinger. De zomer is dan wel nog niet voorbij, maar ik mag nu al wel constateren, dat, ondanks de bergen die verzet zijn, het nauwelijks aan de bergen te zien is, dat er iets is veranderd. De hoop 'Te doen' is niet zichtbaar geslonken.
Niet dat ik vrij zicht had verwacht maar een doorkijkje, als ik op het puntje van mijn tenen zou staan, had ik niet raar gevonden. Nu hebben we volgend jaar een hoop morgens, maar een jaar vooruit kijken en dat in vol vertrouwen gaat me nog steeds niet makkelijk af. Itt de afgelopen twee jaar is er in elke geval het nodige in eigen beheer gebeurd. Een troost? Ja, een schrale. Ik had meer gewild èn er had meer gekund. Met een hoop gestress zou het merendeel alsnog kunnen, maar stress was net niet de bedoeling. Dat heeft zo z'n consequenties, waar ik maar moeilijk aan kan wennen. Momenten als deze zullen nog wel langs blijven komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten