Was er een mogelijkheid geweest om de plek in Frankrijk te behouden (en herstellen)? Ik heb er veel over nagedacht terwijl ik daar zat. Prachtige plek. De moeite waard om er iets voor over te hebben. Maar wat èn, belangrijker, het moest ook weer wat terug geven. De liefde was begraven en lucht is niet bepaald voedzaam. Nooit iets weten te bedenken, dat bij mij het licht deed branden. Niet toen ik er nog zat en ook later niet op de steeds zeldzamere momenten, dat ik me er mee bezig hield.
Ben ik op tijd afgesprongen? Dat is maar hoe je het bekijkt. Had ik direct besloten te kappen, was ik ws eerder weg geweest. Had dat tenminste eerder gewild. De onroerendgoedmarkt was nou niet om vrolijk van te worden. Is het nog steeds niet volgens mij. Het was geen Utrecht-centrum. Al met al kan ik dus nauwelijks over 'op tijd' spreken. Meer een kwestie van net voor het schip in de diepte verdween. Geen kwestie van timing, gewoon noodzaak.
En wat had ik gedaan als ik in 2008 had kunnen verkopen? Dan was ik naar Boussac getogen. Wat nu al jaren als een blok aan mijn been hangt. Mooie plek, compleet anders, kleiner, menselijker maar te ver weg om er nog iets mee te kunnen doen. Wat weer met andere, latere beslissingen te maken heeft. Beslissingen, die heel anders hadden kunnen uitvallen. Zonder een moeder die ze wilde verzorgen was Mariana ws gewoon naar Frankrijk gekomen en niet ik naar Roemenië gegaan. Hoewel, hoewel ... nee, dat klopt niet helemaal. Uiteindelijk was ik Frankrijk wel zat, maar niet van begin af aan.
-Wordt vervolgd-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten