De tijd, dat op een dag als deze de vlag uitging, is alweer tijden geleden. Wat ooit Verwegistan leek is inmiddels een gepasseerd station. Van de eindeloze ruimte is een benepen, bochtig steegje overgebleven, waarin je met gepaste reserve iedere hoek omslaat. De wijdse vergezichten verworden tot kippig geknipper, als de oogleden al open wensen te zijn. Het kratje Duvel laat ik in alle bescheidenheid maar voor wat het is en neem nog een koffie. Gooi ik er nog een paar tegen aan of ga ik mijn rechten verspelen voor ik ze heb kunnen genieten?
De feestdag, die geen naam meer mag hebben, gaan we wel vieren. Geen gelegenheid tot 'uitspatten' laten ontglippen tenslotte. Het aantal keer dat het nog kan is veruit in de minderheid tov die keren dat het kon en meestal ook tot op de bodem is genoten. Zover laat ik het vandaag niet komen. Dat noemen ze wijsheid. Een eufemisme voor verminderde conditie en incasseringsvermogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten