Van I Salari naar Yoland. Dat is een kleine stap. Dertien jaar geleden inmiddels dat ze overleden is. Net zolang als we samen hebben gewoond. Nog een paar jaar erbij en het is langer geleden dan we elkaar gekend hebben. Ook zonder het idee dat de tijd snel gaat, is het alweer een hele tijd geleden en ook weer niet.
Alles gaat verder. Wat stopt bij de dood is het leven van de overledene. Zou ze nog zoiets als geheugen of herinnering hebben, zou dat eindigen op dat ene fatale moment in 2007. Zelfs haar begrafenis is haar ontgaan en die was voor haar belangrijk. Er waren heel wat meer mensen, dan ze verwacht had bij leven. De achterblijvers, geluksvogels gaan door, dragen de herinneringen met zich mee om ze langzaam maar zeker te laten vervagen.
De tijd is genadeloos, en dat verzin ik niet maar komt van iemand anders. Je houdt 'm niet tegen. Moet hem op een gegeven moment laten gaan. Het ben jij die 'm op een gegeven moment nauwelijks meer bijbeent en uiteindelijk afhaakt. Dertien jaar extra waar het ook zes minder hadden kunnen zijn. Het gehijg in mijn nek in onmiskenbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten