Mariana loopt al dagen over van enthousiasme. Het ene 'Ooooo' werd gevolgd door het andere 'Ahaaaa' als weer een stel flessen gevuld werden. Je zou bijna zeggen dankbare ondersteuning, ware het niet, dat het bij de vocale uitingen blijft èn overal haar neus insteken. Dat er hier en daar geholpen zou kunnen worden, komt niet bij haar op. Bij navraag antwoordt ze dan fijntjes "Maar jij kunt dat beter'. Zo'n compliment waarmee je gelijk afgezeken wordt.
Gisteren was het helemaal feest. Ik kon haar nog net weerhouden van de velden in te trekken en een volgende emmer met bessen te verzamelen. Ze was al hardop aan het inventariseren waar ze allemaal vlierbesstruiken wist te staan. Of ze ook van plan was om de bessen schoon te maken, te rippen en om sap te koken? Neeeee, dat zag ik verkeerd. Dat heet werkverschaffing en niet helpen. Aub, misschien na het weekeinde maar nu ff niet. Ik kon maar met moeite op begrip rekenen.
D'r is iets fundamenteels gewijzigd in haar instellingenspectrum. Als ik de verhalen over het werken in Nederland probeer te vergelijken met de activiteiten die ze hier zo door de dag heen ontplooit, dan zit daar een hiaat van jewelste tussen. Ze heeft de rust, die ik zou willen hebben, maar waarvan ik steeds weer moet constateren, dat het er in feite niet in zit. Jaloers? Who knows ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten