Geen spetterende spitdag en ik ga er geen punt van maken ook. 3 waar 6 het streven was. So what? Daarvoor heeft het er alle schijn van dat de beplantingspuzzel al in de tweede poging is opgelost. Dat hadden er rustig meer kunnen zijn. Vanavond verder met de bemesting. Mariana wilde zich er vandaag ook even tegen aan bemoeien. Niet met spitten maar met de uiteindelijke vormgeving. En dan begint ze over ooit benoemde wilde ideeën, terwijl ik sta te zwoegen om het op vier na laatste perceeltje in onderhoudbaar doen te krijgen. Dan vrg ik me toch af hoe mensen soms tegen de werkelijkheid aan kijken.
Het is puffen en ploeteren. En dan zitten we nog steeds bij de perceeltjes. Niet bij de aanleg van terrassen, paden, water, licht, afbakening met de buren en meer van dat soort zaken. Laat staan dat ik met een orangerie of theehuis bezig ben. Zou leuk zijn als ik iemand zou vinden die een deel van het werk van me zou willen èn kunnen overnemen. Maar dan wel op de manier zoals ik het gedaan wil hebben. In 2015 of 16 iemand gehad om de tuin om te spitten. Nou dat was verhoudingsgewijs in een ruk en een zucht gebeurd.. Kon ik het volgende voorjaar zien hoe ik de wonderbaarlijke wortelplantvermeerdering het hoofd kon bieden. Ja, de tuin was omgespit, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Dat heeft uiteindelijk voor een deel bijgedragen aan de toestand waar de tuin nu in verkeerd.
Dan maar wat langzamer maar wel op een manier, dat ik niet volgend jaar weer overnieuw moet beginnen. Het is gewoon die blik naar het oneindige en met niks anders bezig zijn dan met spitten, onkruid verwijderen en grond verkruimelen. Wat jammer is, is dat het de afgelopen dagen niet gelukt is om in een soort automatisme terecht te komen. Noem het 'flow'. Een stimulerende waarnemingsvernauwing, waarin je door niks en niemand afgeleid kunt worden van waar je mee bezig bent. Gelukkig heb ik nog ruim twee perceeltjes te gaan. Kan er dus nog steeds van komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten