Gewoon ff heel iets anders doen, maar dan niet weer de deur uit of zo. Nee, ter plekke. Spitten? Ruimen? Iets nieuws. Eenmaal begonnen bezigheden krijgen snel iets belegens, iets slepends, iets waar ik niet zoveel zin meer in heb. Stom mechanisme. Oorzaak van de vele losse eindjes. Maar ja, ruim voorbij de helft decennialang ingesleten mechanismen veranderen is van eenzelfde onmogelijkheid.
Behalve op momenten als vanochtend kan ik het bovendien, volgens mij, aardig sturen. Maar weer voorbij laten gaan laten. Het gaat, het komt en we zien het gelaten aan.
Tijd om de daad bij het woord te voegen. Het is weer prachtig weer. Alleen het buiten zijn zou voldoende moeten zijn om de bovenkamer te verluchtigen. Straks heeft het enkel en alleen te maken met het feit, dat ik me al dagen van het spitten afhoud. Interne dwarsliggerij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten