Op mijn tandvlees. Tijgerend over de finishlijn na een marathon. Het leed is geleden. De laatste spade gezet. Ik zie het me eerlijk gezegd niet nog een keer doen, maar na een echte marathon zal je ws ook niet moeten denken aan een herhaling de volgende dag. Slepend. Slopend. Met het tempo van een slak. Een zweep erover had me niks sneller laten bewegen.
Maar gehad dus. De eerste in de pocket, nog twee te gaan. Aan die volgende twee maar even niet denken. Ik zie me ook morgen niet direct aan het volgende braakliggende perceeltje beginnen maar misschien denk ik daar morgen anders over. Voor het moment voel ik meer voor een paar dagen niet zozeer rust maar wel iets anders. Behalve dat het nodige is blijven liggen, hangt me het spitten voor het moment een end uit mijn keel.
Ff meer dan genoeg van. Zoiets waarvan je denkt "Goed, dat ik dat niet van te voren heb geweten"..... Dat geldt straks voor die andere twee niet meer. Daar zal ik me op moeten storten in de volle wetenschap van wat me te wachten staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten