En ik stoom maar door. Het is bijna een autonoom proces geworden. Voor het eind van de mnd tik ik met het blog de 9600 bijdrages aan. Alsof ik zo snel mogelijk bij de 10K wil zijn, terwijl ik me in feite de tijd zou moeten gunnen om na te denken over eventuele consequenties. Ik doe hier wat ik met de nodige andere zaken ook doe. Ik schuif het vooruit en wat vooruit geschoven is, daar hoef ik me niet mee bezig te houden. Dat is tenminste het idee. De praktijk werkt anders. Wat voor me uit geschoven wordt, rent achter me aan.
Maar wat zou ik willen? Ik heb helemaal, maar dan ook helemaal geen idee of en zo ja, wat ik zou willen veranderen aan het blog. Uiteindelijk is die 10K niks meer dan een moment, een bijdrage zonder enige speciale consequentie, tenzij ik die er aan geeft. Punt is een beetje, dat de volgende gelegenheid een knap end in de toekomst ligt. Zover zelfs, dat ik er nog een eeuw tegenaan zou moeten gooien om in de buurt te komen. Dat gaat met zekerheid niet lukken.
Ander punt is die neiging in de onderstroom om iets te willen veranderen, het geheel een duidelijker 'gezicht', betere herkenbaarheid te geven. Prachtig streven, maar wat zou dat moeten inhouden? Mijn mond vult zich met tanden. De kracht schijnt 'm in de beperking te zitten. Daar heb ik mijn leven lang al zo mijn twijfels bij. Een kookblog of tuinblog heeft een duidelijke doelgroep. Recepten kopiëren is geen kunst. Tuinervaringen heeft al iets meer om het lijf. Van beide weet ik eigenlijk wel zeker, dat ik het niet lang ga volhouden. Te eenzijdig. Liever vanalles iets dan van iets alles. Maar dan toch specifieker. Mijn heilige graal?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten