Nog een half uurtje en dan gaat het weer de tuin in. De zesde dag op een rij. Spade mee. Handschoenen aan. Eens diep zuchten en op naar de slachtbank. Nou, zo erg is het nog net niet. Het begint wel een beetje op een baan te lijken. Weliswaar eentje voor halve dagen, maar toch. Doorzettingsvermogen is me in z'n algemeenheid niet vreemd, maar zo klusgewijs is het voor mij niet de normaalste zaak van de wereld. Dan zou het hier anders uitzien.
Maar wat wil je. Kabouters bestaan niet en HB werkt misschien, alleen rook ik niet. De enige manier om voor elkaar te boksen, wat ik graag zou willen, is simpelweg spitten. Zoals gisteren voorgenomen, maar niet gedaan, ga ik het definitief tot de ochtend beperken. Een uur of twee, drie en dan staan andere zaken te trappelen om aangepakt te worden. Je zou ze bijna uit het oog verliezen door de fixatie op het omwerken van het nwe perceel.
Was het na dit veldje voor dit jaar gedaan, zou het nog geen ramp zijn, maar er staan er nog een paar op de planning en dan wordt het andere koek. Het is ook weer niet zo, dat ik er de rest van mijn leven mee bezig blijf (tenzij het einde ergens in de komende 2 mndn valt). Het is ff een onderdeel van de dagelijkse beslommeringen à la was, afwas en koken. Er moet ff plaats voor worden gemaakt, maar het moet ook z'n plek weten. Zien hoever we vandaag vorderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten