In bad gelegen gingen de gedachten er in ongewenste richting van door. Wat als ik nu het leven zou laten? Hoe zou dat gaan? Wat zou ik daarvan merken? Wat voel je? Waar is er dan nog tijd voor? Is er dan nog ergens tijd voor? Merk je het überhaupt? En zo ja, voor een fractie van een seconde, net genoeg om 'Oh, shit' te denken of langer?
Wegdrukken lukt niet. Het soort gedachte valt me de laatste tijd weer met enige regelmaat lastig. Uit laten razen is de enige optie. Nog geen ander alternatief gevonden. Ergens verdwijnt het wel weer zo ook vanavond maar weg is het niet.
De wip hangt weer in het midden en aarzelt in de te kiezen richting. Er is weer te lang niets concreets gedaan en bereikt. Het lijf sukkelt. Het is na het omgewerkte tweede perceeltje blijven steken op haast autonome routines. Krijg je je tijd zo mee gevuld, geeft echter geen voldoening, stimuleert niet, dempt, verstikt de boel met alle welbekende wijzingen in de mechanismen tot gevolg. Vergelijkbaar met de 'vrij' in een auto. Kunt gassen wat je wilt, van de plek komen doe je niet. Tijd dat daar iets aan gedaan wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten