Wat is vervelender? Een splinter in je vinger of iets waar je de vinger niet opgelegd krijgt? Nou, doe mij die splinter maar, desnoods onder een nagel. Het onbestemde maakt mij niet vrolijk, jaagt mijn gedachten in alle richtingen en laat me de controle erover verliezen. Donderdag begonnen is het inmiddels nauwelijks meer duidelijk wat de werkelijkheid is en waar de gedachten mee op de loop zijn gegaan. Het regelen van mijn begrafenis rukt stug op naar de bovenste regionen van de prioriteitenlijst. Meer met het leven na mijn verscheiden bezig, dan met het moment van de dag. In gedachten dan. Tot concrete actie heeft het nog niet geleid. Blijkbaar mist de overtuiging.
Vermoeiend, nog steeds niet van bevrijd. Na de laatste oprisping van activiteit lag ik om zes uur onder de wol. Het duurde ff maar uiteindelijk diep weggezakt. Zwaar geslapen. Uurtje maar het voelde aan als dagen. Stijf. Gevoelloze ledematen. Oogleden die het openen weigerden. En een stemming die het graf nog niet had verlaten.
Is het opstaan uiteindelijk gelukt, zit je dan met een hele avond voor de boeg, die je liever al achter je had gelaten. Nog onweer ook. Dus niks op de Pc, enkel wat klooien op de mini. Mag hopen, dat ik snel weer moe wordt van mezelf. kan ik terug onder het dekbed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten