Het is weer een rare periode vol rare momenten. Alweer dagen begint de nachtrust met een uurtje of zo schrikken. Geen hallucinaire toestanden, geen kleuren kaleidoscoop, maar de simpele overtuiging dat iets mis is. Goed mis is. Het wordt niet met zoveel woorden of beelden bevestigd, maar wie of wat zal het anders zijn dan de dood??
Op de wip tussen waken en slapen voel ik me bedreigd, schrik op en heb het idee, dat er iets of iemand in de slaapkamer is en dan niet Mariana. Die ligt heel vertrouwd stilletjes te zagen. In een reflex maak ik licht met de telefoon, zie (natuurlijk?) niets en laat me met bonkend hart terug zakken in de kussens. Die grapje kan zich een paar maal herhalen. Steeds rond middernacht en soms perfect op 00:00 met een uitloop tot bij tweeën. Kruip ik te vroeg onder de wol?
Na dit theater volgt gelukkig meestal een rustige nacht. Vandaag zelfs weer langer dan de bedoeling is. De honden zijn tegenwoordig vaak zo rustig dat ook uit die hoek nauwelijks wekgeluiden te verwachten zijn. Het was de zon, die me vanochtend uit mijn slaap haalde. Er zijn slechtere methoden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten