Me tot een artikel in de VK laten verleiden waar ik normaal gesproken omheen lees. Iets over afscheid, partner en overlijden. Het soort artikel dat mij, vergeef me de omschrijving, te vaak op eigenpijperij neerkomt. Ook nu weer. Een eerste reactie was dan ook "Wat een gelul." Maar er was meer. Iets stoorde en niet zo'n beetje ook.
Het mens, een vrouw nam het in feite haar tot overlijden verdoemde partner kwalijk, dat de man er zo z'n eigen benadering op na hield. Zij noemt dat dan 'hangen blijven in de ontkenningsfase'. 'Vechten om te overleven' zou ik zeggen. Misschien tegen beter weten in, maar dat lijkt me z'n goed recht. Het is zijn dood, zijn stervensproces tenslotte.
Dat hij het op hun laatste Oud en Nieuw kon opbrengen om haar een 'Gelukkig nieuwjaar' te wensen, nagelde haar aan de grond. Op een gegeven moment kreeg ze het zelfs voor elkaar om te zeggen: ‘Het is heel erg voor jou, maar het is ook heel erg voor mij! Want ik blijf hier straks alleen achter!’. Waarop hij haar aankeek en het enig denkbare antwoord gaf: ‘Sorry? Ik ga dood, hè?’.
Wat ze hem in feite verwijt, inleving in haar situatie, toonde ze zelf voor geen meter. Vrouwen zijn daar sterren in. Ze wilde betrokken worden, dat er begrip voor haar werd getoond. Ipv begrip voor zijn aanpak van zijn (!) dood, die kans krijg je tenslotte maar één keer, klinken er een hoop verwijten door haar relaas heen. Trut. Egoïstische trut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten