De dag doorstaan zonder nostalgische dips in voorbije tijden. Of, hoewel. Op het moment van de trouwerij was het huis, nummer 13 absoluut nog niet leefbaar. Toen woonden we nog 'in' bij Mariana's moeder. Een feit dat me nu volkomen onwaarschijnlijk voorkomt. En niet alleen toen. Een jaar later nog steeds. In de zomer van 2016 werd de badkamer pas gerealiseerd en was enige vorm van ongeïmproviseerde bewoning mogelijk.
Van die dingen die je beter niet vooraf kunt weten. Iets wat terugblikkend voor verdacht veel momenten in je leven van toepassing is. Je heb het doorstaan, er iets van gemaakt en bent verder gegaan. Op naar de volgende stappen waar je een hoop voor bedenkt, maar pas later kunt overzien wat er feitelijk van terecht is gekomen. Stappen die daarbij steeds overzichtelijker en daardoor voorspelbaarder worden. Meer jaren dan decennia.
Nog een trouwerij lijkt me stug. Een ander huis idem. Dus ook geen ander land meer. This is it! Iets wat ondanks alles best ff moet bezinken. Niet dat trouwen en al helemaal niet verhuizen tot mijn favoriete bezigheden behoort. Maar stel ...., dan alleen qua woonplek, ik geloof, ik zou nog verder naar het oosten trekken. Naar nog afgelegenere uithoeken. Naar basaler. Richting de strijd om het bestaan. Richting. Snuffelen. Het is te laat om dat nog eens met het nodige en noodzakelijke plezier bij de horens te vatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten