Wachten. Wachten is zelden prettig, soms acceptabel maar meestal gewoon k*t. Maar zelfs dat laatste heb je in gradaties. Hoog in de top-10, die ik nu verder niet ga invullen, is het wachten op iemand waarmee in principe een tijd is afgesproken. Afpraakje hier, afspraakje daar. In het café, een restaurant, aan het strand, onder de Eiffeltoren in Parijs. Maakt niet uit. Tijd is tijd en dan moet je er gewoon zijn. Òf, dat is de tegenwoordige tijd, twee minuten na het afgesproken tijdstip opbellen, dat je later komt. Gut, verbazend!
Maar ook daar heb je weer verschillen in erg, erger en ergst. In de laatste categorie kom je wat mij betreft terecht, als al jaren bekend, afgesproken, herhaald, bevestigd en nogmaals de hele riedel is gedaan en duidelijk verondersteld mag worden, dat 19-19:30 etenstijds, simpelweg betekent, dat we tussen 19 en 19:30 aan tafel aanschuiven om de door mij verzorgde maaltijd te nuttigen.
Het is nu 20:01 geen Mariana in velden, wegen of sociale media te bekennen. Benieuwd wat voor 'maren', 'Ik dacht's' of andere verhindering veroorzakende apocalypsen de revue zijn gepasseerd in het laatste half uur. Ik ga eten. Smakelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten