Gisteren zette het zich vast in mijn hoofd. Een gevoel van 'nu of nooit'. Bij het verlaten van het bed was het gevoel direct weer paraat. Ik ga het gewoon doen zien òf en zo ja, waar het schip strandt. De duif van Noah. Zien hoe het 'buiten' is. Een verkennersopdracht achter de linies van de vijand. Het virus is er nog wel ff en ondanks de steeds weer enthousiaste verhalen over vorderingen op het farmaceutische vlak, is er geen zicht op een werkbaar en veilig vaccin.
De Penny is het niet echt en Kiri is vaak handig, maar ook weer niet vergelijkbaar met Dedeman of Hornbach. En ik wil er gewoon uuuuuuuuuuuiiiit!
Dus de stoute schoenen maar uit de kast gehaald. Papieren ingevuld. Handschoenen en mondkapjes in meevoud mee. En mijn moreel stevig getut. Sibiu here I come.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten