Dalen we weer af? Het heeft er alle schijn van. De tekenen zijn bij verre niet meer zo alarmerend als ze geweest zijn, maar sluipenderwijs zijn ze ook te betrappen. De dood dringt naar de voorgrond. Het bestaan wordt op allerlei manieren in twijfel getrokken. Het fysiek komt onder een vergrootglas terecht. En meer van die zaken die aan mijn controle ontglippen en een eigen leven gaan leiden.
Van slag weet het me nog maar af en toe te krijgen. Het is mn hinderlijk en irritant. Het doorkruist een voortgang die zonder verstoring voor een aangenaam gevoel weet te zorgen. Nu stokt die beweging en de eerste vrg die opkomt is; "Hou ik me voor de gek?" Gevolgd door een horde, die op afstand werd gehouden en nu de kans ziet om door de verdedigingswal heen te breken.
"Ach, daar zijn ze weer."
"Hoe gaat het er mee?"
"Ondertussen iets wijzer geworden?"
"Nee, nog steeds geen zin in jullie."
"Gaat fietsen."
"Laat me met rust."
Aan dovemans oren gericht. De vrgn en twijfels storten zich blindelings op mij en mijn bestaan. Toe aan het lozen van opgekropte twijfels en onzekerheden. Zit ik er mee, zijn zij er van af en kunnen er weer een tijdje tegen. Je moet wat voor je rust over hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten